Od Lamberta CD. Kelly

Propozycja Kelly bardzo Lamberta zdziwiła. Nie dlatego, że nie jest on człowiekiem zajmującym się zleceniami, które można przypisać do przestępczości, ale dlatego, że był zupełnie przypadkowym tworem w życiu kobiety, a ona mimo wszystko chciała gdzieś z nim jechać. Ledwo się znali! Ale jednak zaproponowała mu wspólną pracę, gdy miała do wyboru całą zgraję najemników, zdecydowanie lepszych od lichego nieznajomka.

    - J... ja? - zaniemówił odrobinę, gapiąc się tępo na kobietę. Przewróciła oczyma i posłała Lambertowi minę mówiącą: "Dostaniesz w ten głupi czerep, jak się nie zgodzisz."

    - Nie, Lambert, Matka Święta - uniosła rękę do góry, wskazując palcem sufit. Było jasne, że miała na myśli Niebo.

    - Po prostu jestem zaskoczony, że zdecydowałaś się MNIE zaproponować współpracę - Lambert z grzeczności wstał, by ustąpić miejsca Kelly. Ta jedynie machnęła na ten gest ręką i wskazała ruchem oczu schody prowadzące na zewnątrz bazy.

    - Uznałam to za "tak" i teraz nie masz już wyjścia. Jedziesz ze mną.

    W sumie czemu nie. Siedzieć w domu czy przeżyć przygodę? Oczywiście, że wybieram to drugie! - pomyślał Lambert z ukrywaną radością, maszerując za Kelly w górę schodów. Zastanawiał się ile czasu minie, zanim wyjawi jej swoje uczucie. I jak wytłumaczy fakt, że zakochał się w niej od pierwszego spojrzenia...

    Zanim wyruszyli w kierunku granicy, którą musieli przekroczyć, bowiem zleceniodawca znajdował się w sąsiednim kraju, Lambert poprosił Kelly, by zajechali do jego stajni. Stanger musiał powiedzieć Samuelowi, swojemu zastępcy, o wyjeździe. Miał cichą nadzieję, że po powrocie zastanie stajnię w jednym kawałku. Pożegnanie było krótkie i nie zawierało szczególnych głębszych uczuć. Lambert poklepał Sama po ramieniu i życzył po powodzenia, po czym dosiadł konia i u boku Kelly ruszył w drogę.

    Czas podróży Lambert oszacował na trzy dni w jedną stronę. Zabrali więc ze sobą mnóstwo prowiantu i skóry, by urządzić sobie przyjemny biwak, gdyby - broń Boże - byli zmuszeni do nocowania w lesie. Właściwie Kelly już na samym początku powiedziała, że jej nie przeszkadza spanie pod gołym niebem w otoczeniu nieprzewidywalnej przyrody, co niezwykle zaimponowało Lambertowi. I on lubił biwaki i ogniska.

    Postanowili część drogi przebyć na skróty tj. przez las. Tu tkwił haczyk - istniało dużo prawdopodobieństwo nocowania pośród drzew. Galopowali jednak żwawo, manewrując na krętej i wąskiej ścieżce, którą po pewnym czasie zgubili. Kelly jako świetna nawigatorka wiedziała mimo wszystko, w którym kierunku jechać i Lambert całkowicie jej zaufał w tej sprawie. Po drodze zwalniali kilka razy, by konie mogły odpocząć odrobinkę. Idąc stępem dwójka wędrowców mogła sobie spokojnie porozmawiać, z czego Lambert natychmiast skorzystał - wizja długiej prywatnej rozmowy z Kelly była zbyt kusząca, by się powstrzymać.

    Dowiedział się prawie wszystkiego o jej zawodzie, usłyszał również nieco o przeszłości, konkretniej o rodzinie i pewnych trudnościach, które wystąpiły kilka lat temu. Co bardzo go zaskoczyło to fakt, iż Kelly odważyła się mu powiedzieć o swoich kontaktach z czarownicami. Dlaczego mu to powiedziała? Aż tak mu zaufała? Czy może jest to sytuacja dla niej zupełnie normalna, na porządku dziennym?

    - Kelly? - zagadnął kobietę, gdy ponownie zwolnili do stępu. - Mówiłaś, że miałaś kontakt z czarownicami. Jesteś jedną z nich?

    - Nie z czarownicami, a z czarodziejkami - poprawiła go. Paskuda, siedząca na ramieniu kobiety, nagle zaskrzeczała potwornie, jakby kto ją z piór i ze skóry odzierał. Kelly również ma swoje granice cierpliwości i sowa najwidoczniej je przekroczyła, bo blondynka szybkim ruchem dłoni odpędziła ptaka. Ten niechętnie poddał się woli właścicielki i odleciał. - Tak, zadawałam się z nimi długi czas i zresztą sama nią jestem. A może raczej byłam.

    - Jak to byłaś? Wyrzekłaś się takiego daru? - zdziwił się Lambert, ściągając brwi. Naprawdę nie sądził, że spotka kogoś, kto stracił swoje moce. Wiele by dał, by samemu jakieś posiąść.

    - Nie wszystko jest błogosławieństwem, Lambert. Dla jednego coś może być dobre, dla kogoś innego nie. Chociaż fakt, te moje moce były naprawdę bardzo użyteczne! - widać było, że Kelly tęskni za utraconym darem. Lambertowi przez chwilę zrobiło się jej szkoda, ale pochłonięty opowieścią Kelly nie przejmował się tym zbyt długo. - Mogłam rzucać strasznie trwałe zaklęcia, obezwładniać innych wzrokiem! To było niesamowite uczucie, gdy stałam przyparta do ściany, znikąd pomocy i zero możliwości ucieczki, a przede mną nacierająca na mnie zgraja zbirów! A nagle !BAM! i leżeli jak martwi na ziemi, bez ruchu, nieprzytomni! Potęga tych zaklęć... Nie da się tego słowami opisać!

    - Tęsknisz za nimi?

    - Czasami. Przydawały się, zwłaszcza w takim zawodzie jaki mam - wzruszyła ramionami, wznosząc oczy ku górze. Czerwone promienie słońca przenikały przez korony drzew, tworząc jeden wielki teatr cieni. - No wiesz, było łatwiej. Nie trzeba było się pocić przy zabijaniu przeszkód, wystarczyło je uśpić. A teraz? Trochę lipa.

    - A mogę spytać, jak straciłaś te moce? - Lambert zapytał odrobinkę niepewnie. Nie mógł bowiem przewidzieć reakcji kobiety na to pytanie, miał jednak szczęście, bo Kelly uśmiechnęła się do niego i skinęła głową.

    - To żadna tajemnica. Pracowałam kiedyś z pewnym wpływowym czarownikiem. Ale jak wiadomo nie od dziś, ważni ludzie są strasznie zarozumiali i irytujący. Działał mi na nerwy, później obwiniał o niepowodzenie misji, to się zdenerwowałam i okaleczyłam go - powiedziała to najszybciej jak się dało. Najwidoczniej ta historia wciąż jest dla niej bardzo bliska - pomyślał Lambert.

    - Zabiłaś go? - dopytywał, ciekawy każdego najmniejszego szczegółu.

    - Nie, mówię przecież, że jedynie okaleczyłam. Dokładniej urwałam mu palce u rąk pewnym zaklęciem - rzekła, patrząc Lambertowi prosto w oczy. Chciała zobaczyć, jak zareaguje on na taką wiadomość, ale właściwie nie zareagował w ogóle. Wzruszył jedynie ramionami. - Za to zabrano mi część mocy. Wielka Rada pozostawiła jedynie jedną. Rozmowa ze zwierzętami.

    - Użyteczna moc! Zazdroszczę - mruknął Lambert. W jego głosie ewidentnie słychać było zazdrość, ogromne jej pokłady.

    - I tak się dogadujesz ze swoimi końmi jak nikt inny! Nie narzekaj - zachichotała Kelly, patrząc spod zmrużonych powiek na spokojnego wierzchowca Lamberta. - Len poddaje się twojemu najdelikatniejszemu ruchowi.

    - Miło to słyszeć, zwłaszcza zawodowemu koniarzowi - na twarzy Lamberta pojawił się szeroki banan. - Chyba jesteśmy niedaleko miasta. Słychać wycie psów.

    - Idealne wyczucie! Już zmierzcha, a trzeba znaleźć miejsce, żeby przenocować - zawołała Kelly, poganiając swoją klacz, by przeszła do galopu. Lambert zrobił to samo żałując, że rozmowa tak szybko się skończyła. Będzie jeszcze wiele okazji! - pocieszył się w duchu i ruszył za Kelly, znów obserwując jej zgrabny tył.

***

    - Jak to nie ma pokoi? - lamentowała Kelly, co chwilę ziewając głośno. - Musimy się gdzieś kimnąć!

    - Przykro mi, nic nie poradzę, że wszystko zajęte - odpowiedział karczmarz, czyszcząc duże gliniane kufle. - Jedyne co zostało, to niewielki pokój, ale z jednym łóżkiem. Czy wy... razem coś...? - Zapytał mało dyskretnie, pokazując palcem to na Kelly, to na Lamberta. Brunet zaprzeczył ruchem głowy i powstrzymał swoją znajomą przed zasadzeniem gonga karczmarzowi.

    - Nie pora na kłótnie - próbował uspokoić dziewczynę. - Weźmiemy ten pokój, cokolwiek.

    Karczmarz podał Lambertowi kluczyk od pokoju i wysłał jakiegoś sługusa, by pokazał im drogę do pomieszczenia. Było ono małe, urządzone byle jak. Jedno stojące pod oknem łóżko, stolik i trzy zapasowe świece na parapecie. Żadnych luksusów.

    - Ja prześpię się na podłodze, ty weź łóżko - zaproponował Lambert, zapalając jedną ze świec, by w pokoju zrobiło się jaśniej i przytulniej.

    - Dobroduszny Lambert poświęca się dla nieznajomej? Jakie to miłe i romantyczne - parsknęła Kelly, rzucając Lambertowi przelotne, sarkastyczne spojrzenie.

    - Jak nie chcesz, to ja mogę spać na łóżku, wybieraj - Lambert zdenerwował się odrobinę, ale postanowił nie wszczynać kłótni już pierwszego dnia podróży. - Zrzęda.

    - Weź idź już spać - warknęła Kelly, hycając pod kołdrę. Zgasiła świecę, w pokoju zapanowała ciemność.

    - Dobranoc - szepnął Lambert, czując motylki w brzuchu. Nigdy wcześniej nie był w podobnym stanie. Upił się miłością. Zakochał się w Kelly z dnia na dzień. Wcześniej było to zwyczajne zauroczenie jej urodą, ale nieprzeciętny jak na kobietę charakter wręcz zmusił go do pogłębienia uczucia. Ja? Zakochany? - dziwił się, powoli zasypiając.

    - Dobranoc - odpowiedziało mu po dłuższej chwili ciche słowo Kelly.

Kelly?